WARM WATER

Toen wij in 2006 voor het eerst in dit huis kwamen was er erg veel achterstallig onderhoud en ontbraken er ook de voor ons de zo normale faciliteiten. In de ruimte waar de keuken was stonden een paar kastjes maar het werkblad bijvoorbeeld was verwijderd. Ook was er geen kraan. En als er wel een kraan was geweest dan zou deze hoogwaarschijnlijk alleen koud water hebben gegeven. Hier in Brazilië is het heel gewoon om alleen koud water bij je aanrecht te hebben. De meeste mensen die wel warm water willen hebben kopen een kraan waar een verwarmingselement in zit en daardoor warm water geeft.

Ook het warm water van de douche gaat via een

verwarmingselement. Zo is ook de douche van de kinderen. Voor het bad hebben wij een boiler laten maken. Maar de keuken moest geheel vernieuwd worden, vloerverwarming in de vloer, tegels en een nieuwe keuken. We hadden ook een mengkraan gekocht die wel werd aangesloten maar voor dat moment alleen koud water gaf doordat de boiler voor de keuken in de container zat.

Nu is afwassen met koud water niet prettig, zeker niet met vette spullen maar wassen met koud water in de winter hier is helemaal niet fijn. Het water is dan echt koud. We halen dan warm water uit de douche of bad.

Inmiddels is de container aangekomen en dus ook de boiler. Nu was het nog de tijd die ontbrak om deze te plaatsen. Door het gedoe met de vaatwasser werd de boiler toch wel een belangrijk punt. Na een paar dagen zwoegen hier boven op zolder waar de boiler geplaatst moest worden hebben we sinds dinsdag middag 26 februari warm water in de keuken. En dat is heel prettig. Het is zo gewoon als je in Nederland woont, dus voor ons een groot gemis, hier is het luxe. Verwend of niet ik zou het niet meer willen missen. Weer een punt die van het "nog te doen lijstje" kan worden afgehaald. Nu nog de vaatwasser, deze is inmiddels weer weggebracht voor reparatie dus wie weet binnenkort ook nog een vaatwasser die het doet in de keuken.

BOWLEN

Zaterdagavond is hier bij ons filmavond. We gaan dan met zijn allen op de bank zitten en een film kijken die we via internet gedownload hebben of één die hier in de kast ligt. Afgelopen zaterdag zouden we Wild Hogs gaan kijken met John Travolta. Allemaal eerst in bad en dan in je pyjama voor de tv zitten met drankje en chips, gezellig.

Stefanie en Amy

Amy had een goeie worp.

Maar afgelopen zaterdagavond kwam Simone naar ons toe en zei dat ze ons een voorstel ging doen waar we geen nee op mochten zeggen. Ze nodigde ons uit om samen met haar en Jacco naar Ponta Grossa te gaan om daar te gaan bowlen. Ook de overburen gingen mee, haar vriendin Anne en d'r zusje, Stefanie, en een vriend. Leuk, ik liep al in de pyjama net als één van de kinderen dus nogmaals verkleden. Het zou wel een portugese avond worden zei Simone want we mochten alleen portugees praten! Moeilijk maar oké.

onze groep foto hieronder, rechts Jacco en Amy

Rond 21.30 uur waren we in Ponta Grossa. Eerst hadden we 1 baan maar met 12 personen was dat erg weinig. Na een half uur konden we verschuiven naar een plek waar we twee banen konden gebruiken. Iedereen had het erg naar zijn/haar zin en het was ook erg gezellig. Naast drinken was er ook friet en een bord met

pizza, als snack. Het zusje van Simone d'r vriendin

Stefanie, was van Amy haar leeftijd en

dat was ook leuk voor de kinderen. Ze hadden elkaar al eens eerder ontmoet op de bruiloft van Jacco en Simone.

In de eerste rond stond ik een hele tijd bovenaan maar met de laatste ballen gooide zowel Jacco als Simone veel punten dus helaas. In de tweede rond gooide ik helemaal slecht, ik werd laatste maar Erwin werd eerste. Maar het was gezellig en daar ging het om.

Suzanne is aan "rol"

Dat er alleen portugees gesproken zou worden hielden we in het begin wel vol, met name als we samen waren met de overburen, maar zij zaten later niet in onze poule dus wat gebeurde er, al gauw werd er weer in het nederlands gesproken. Anne en Stefanie spreken namelijk ook Nederlands.

Erwin en Erwin, welke kleur? iene miene

mutte.

Simone en Yvette, samen een bal gegooid

Strike!!!!!!!!!!!!!!!!!

ons huis

Ons huis, bijna ons thuis.

We hebben een hele tijd zonder onze inboedel moeten leven.

We zijn namelijk begonnen met inpakken van onze spullen in

december 2005. In april 2006 is de zeecontainer vertrokken

naar de haven in Brazilië waar deze half mei is aangekomen.

Maar door visum problemen was het niet mogelijk de

container vrij te krijgen. Maar zoals jullie hebben kunnenl

lezen is dit gebeurd op 14 januari van dit jaar. Eindelijk.
Dus we konden weer zitten aan onze tafel, op onze eigen

stoelen, slapen in onze eigen bedden en ga zo maar door.

Niet alleen meubels waren prettig ook al die kleine dingen zoals schilderijen, fotos, beeldjes, lampen, speelgoed zorgen ervoor dat we het huis ons thuis konden gaan maken. En dit is heel erg belangrijk wil je je thuis gaan voelen in een compleet ander land met een anderetaal en andere cultuur. Met je eigen spullen creer je veiligheid en vertrouwdheid, je thuis dus.

Het was in het begin een rotzooi en chaos van spullen maar zo langzaam aan begint alles zo zijn plek te krijgen. We moeten nog wel hier en daar wat

ophangen, verplaatsen of in elkaar zetten maar we zijn erg tevreden over hoe het er nu bij staat. We hebben "ons thuis" denk ik al aardig kunnen maken. En om jullie een indruk te geven hebben foto's genomen.

De eerste twee foto's zijn van de eetkamer

De woonkamer met ons nieuw bankstel.

De keuken, speciaal voor de foto opgeruimd, meestal staat er van alles op. Nog geen afzuigkap, maar komt nog..........een keer.

Erwin zijn slaapkamer

Onze slaapkamer, en mama zie je je beertje in

het hoekje van het raamkozijn?

Het kantoor met onze schouw die afkomstig is uit de boerderij van het Geldermalsen. In de hoek staat mijn bureau met computer ed.

Foto's van de slaapkamer van Amy en Suzanne kan ik niet terug vinden op dit moment maar worden binnenkort gemaakt, als hun kamers netjes zijn natuurlijk. En er komen er ook foto's van de omgeving rond het huis. En als jullie graag ergens een foto van willen, schrijf/mail het ons. Als het kan doen we het.

De trampoline, alleen voor de kinderen?

Dit heeft geen verdere uitleg nodig.

EINDELIJK EEN MOTOR

Erwin wou de vorige keer dat wij in Brazilië waren graag een motor kopen, een crossmotor. Hij kon hiermee dan het land in en naar de schuren toerijden. Het is er toen niet van gekomen.

Voordat we nu weer naar Brazilië gingen hadden we afgesproken dat hij ditmaal wel een motor zou gaan kopen zodra de gelegenheid zich voordeed. In Nederland had hij zich al verdiept in welke hij wel zou willen kopen.

Toen we hier kwamen waren er natuurlijk allerlei zaken die eerst geregeld moesten worden maar er kwam een moment dat we op een zaterdag zijn gaan kijken bij een Yamaha, Suzuki en Honda dealer. Kawasaki hebben ze hier niet. Folders mee zodat hij ze thuis kon nalezen en afwegen welke een goede voor hem zou zijn. Uiteindelijk is het de Yamaha geworden.

Hij is er erg blij mee en gebruikt 'm veel. Eindelijk na 10 jaar ongeveer heeft hij weer een motor. Erwin jr zou er ook graag op willen rijden maar we houden het nog maar even bij de Puch. Want als hij er eenmaal op gaat rijden zal hij er ook aan verkocht zijn denken we. Ik heb er wel al opgereden, leuk. Heel anders rijden dan in Nederland, op het asfalt. Deze motor mag niet op de weg, alleen voor de zandwegen . Het is even oefenen met het losse zand en stenen maar het went vanzelf.

Nog een schooldag!

Zaterdag 16 februari

Amy had gisterochtend te horen gekregen dat ze ook op zaterdagochtend naar school moest. Ze moet dan om 7.15 uur beginnen tot 9.45 uur. Dus 6 dagen in de week school. Ik zeg eerlijk, zij was er niet blij mee maar ik ook niet.
Maar goed, ik heb ze dus naar school gebracht en weer op gehaald. Daarna ben ik met haar even wat boodschappen gaan doen. Eerst naar de kapper. Het was voor de eerste keer dat ik zelf de afspraak had gemaakt maar ook dat ik naar de kapper ging zonder dat iemand meeging om te vertellen hoe ik mijn haar geknipt zou willen hebben.
Eerst lekker wassen en masseren, is hier gewoon en bij de prijs inbegrepen, en daarna de schaar erin. Ik moet zeggen toen ze de eerste pluk eraf knipte schrok ik wel even, zo'n grote pluk ineens! Maar het kwam helemaal goed, precies zoals ik het wou. Amy zei ook dat het goed geknipt was. Een hele opluchting want ik ben hier weleens naar een kapper geweest en toen vond ik het echt niet mooi en ik ben toen ook een paar dagen opnieuw naar de kapper gegaan. Vandaar dat ik het nu wel een beetje spannend vond.

Daarna hondenbrokken gehaald en nieuwe halsbanden. Deze moesten natuurlijk groter zijn maar ook weer in roze en blauw. Dit wou Erwin graag want dan kan hij ze uit elkaar houden. Als je goed kijkt zie je best verschil maar goed zo kan het ook.
We zijn ook schoolschriften gaan kopen. De vorige keer dat we hier waren in 2006 zei die verkoopster tegen mij dat ik bij een volgende bezoek wel protugees moest spreken. Maar goed ik spreek nu 2 of drie woorden portugees en begon dus nu in het protugees. Op een gegeven moment kom ik even niet uit mijn vervoeging van een werkwoord, begint zij ineens tegen Amy te praten en zegt dat ik het nog niet goed kan en Amy wel dus moesten zij maar samen praten! Nou ja zeg. Doe ik mijn best, moet ze even geduld hebben krijgen we dit. Ik blijf gewoon tegen haar praten in het portugees en zij blijft dit doen via Amy. Maar ik kon niet mijn ongenoegen in het nederland zeggen tegen Amy omdat ik ook weet dat ze wel wat nederlands kent. Daar moet je overigens helemaal voor oppassen hier.
We zijn uit de winkel en ik zeg tegen Amy dat ik het maar raar vond, ze deed net alsof ik er niet was. Amy zei ook dat ze het raar vond en dat ik uiteindelijk toch duidelijk zei wat ik bedoelde. Het is dat ze hier gelijk alles hebben wat ik nodig heb maar anders kom ik hier liever niet meer.

's Middags heb ik heerlijke chocolade muffins gemaakt voor bij de koffie. En op zaterdagavond kijken we altijd samen een film. We begonnen met No reservations maar helaas, er stond maar een halve film op de laptop. Dus toen werd het een andere met Hugh Grant. Ook leuk.
Vanacht gaat de klok een uur naar achter, dus het tijdsverschil zal dan 4 uur zijn met Nederland.

flinke regenbui

vrijdag 15 februari

Vandaag moest Amy om 9.00 beginnen terwijl ik de andere twee al om 7.30 naar school had gebracht.

Nadat ik Amy had afgezet ben ik naar een kapper gegaan en heb een afspraak gemaakt. Helemaal alleen, zonder hulp, nou ja ik had een en ander op een briefje gezet als hulpmiddel. Het ging prima. Daarna moest ik even schuurpapier halen voor de machine. Wel op letten dat ik lixa zeg en niet lixo; de eerste is schuurpapier en de ander vuilnis, wel een verschil hé. En ik moest "even" vragen naar de prijs van een groot blik verf. Daarna op weg naar huis. Toen ik thuis kwam was ook Erwin klaar bij de kalkoenen en gingen we koffiedrinken.

Het was al lekker weer geworden. Ik ging na het eten verder met het schuren van de ramen en kozijn. Ik was de vorige keer al begonnen met dit enorme werk en heb ook al een paar ramen klaar. Dat wil zeggen ze zijn al twee of drie keer geverfd (olie beits) maar moeten nog 1 of 2 keer. Dit i.v.m. de kracht van de zon. Nu waren de slaapkamer ramen aan de beurt van de kinderen. Hier is in geen jaren wat aan gedaan dus veel verweerd wat veel schuurwerk.

Ik was lekker alleen rustig bezig en had wel gezien dat de lucht aan het betrekken was maar ik stond onder het overstek en had nog nergens last van. Het regende wel iets maar kon nog wel. Toen kreeg mijn schuurmachine kuren en ik dacht laat ik nu dan maar ophouden en opruimen. Spullen door het raam, lekker makkelijk maar ik liep zelf buitenom. Nou dat heb ik geweten. Ik stond lekker droog maar toen ik om de ene hoek van het huis kwam, een regen. Het is maar 5 of 6 meter lopen maar ik was gelijk helemaal doorweekt. Snel even douchen of dat stof kwijt te zijn van het schuren. Het was inmiddels echt gaan hozen, de lucht was dicht geslagen en je kon maar een paar meter vooruit kijken. Amy en Erwin waren bij Erwin in de kalkoenen schuur en Suzanne bij de buren. Toen ik klaar was liep ik naar de woonkamer en ik zag overal water komen en liggen.

Het lekte weer op sommige plekken en aan de zijkant van het huis kwam het door een raam heen doordat het ook zo erg hard waaide. Dus ik snel met allemaal bakjes en dweilen in de weer. Het kwam ook langs de muren naar beneden. De honden waren gelukkig binnen, hoewel zij met dit weer graag naar buiten gaan hoor, ze zijn een beetje apart. Maar ik heb ze liever binnen met dit weer, want ze gaan wit naar buiten en komen zwart binnen!



Na ongeveer een ruim half uur kwamen Erwin en Amy er aan. Snel op de fiets en Puch, maar wel zeiknat. Ze waren waterbakken aan het schoonmaken toen het zo hard ging regenen en voordat de gordijnen omhoog waren bij de schuren waren ze al behoorlijk nat. Snel de natte kleding uit en onder de douche. Ook Erwin kwam later eraan als een verzopen kat. Alleen Suzanne niet, die kwam om ongeveer 20.30 uur naar huis. Ze dacht dat we gingen eten, dus kwam maar even kijken. Ze was al vanaf de koffie weg. Die heeft geen benul van tijd en speelt lekker door, etenstijd of niet.

Het is even lastig met al die potjes in huis en een dak dat niet lekt is ook prettiger maar we kijken er niet zo meer van op. Het hoort er blijkbaar bij in dit huis. Erwin zal binnenkort weer naar zolder moeten om er potjes bij te zetten......................

ELECTRISCHE APPARATEN

Toen we de zeecontainer inpakte met onze spullen besloten we om een nieuwe vaatwasmachine mee te nemen. De kwaliteit van nederlandse spullen is goed en we wisten dat een vaatwasser in Brazilië een luxe was en dus kostbaar. Daarnaast was onze wasmachine een jaar voor we vertrokken kapot gegaan dus hadden we een nieuw gekocht. We hadden wel gelijk tegen de verkoper gezegd dat we naar Brazilië gingen en dat er om die reden niet te veel toeters en bellen aan moesten zitten, gewoon een eenvoudige wasmachine.

Naast deze grote apparaten hadden we oa ook een broodmachine, een ijsmachine, koelkasten, mixers enz meegenomen.

In januari 2008 kregen we eindelijk onze container vrij en konden we onze spullen uitpakken en zo ook de bovengenoemde spullen. Fijn, weer mijn was kunnen doen in mijn eigen wasmachine...................Niet dus. De nieuwe deed het niet. De oude aansluiten had geen zin want de lager was kapot. Monteur gebeld. Hij kon het zo niet vinden en nam de machines mee. De oude was redelijk snel gerepareerd voor Braziliaanse begrippen maar de andere kon hij niet maken. Ik had inmiddels het garantieboekje met gebruiksaanwijzing gevonden en las wat mogelijk de oorzaak kon zijn. Het had te maken met de spanning. Hier in Brazilië heb je 110 of 220. Wij hebben 220 maar niet zo als in Nederland. In Nederland komt het via één punt binnen van de stekker, maar hier gaat het via twee punten, ieder 110. We weten nog niet hoe dit opgelost moet worden.

Ik had inmiddels ook al eens brood gebakken met mijn machine. Helaas, ook dit ging niet goed. Het brood was niet gerezen. Doordat wij hier 60 Hz hebben en niet 50 gaat het programma te snel. Dus te snel met het kneden en rijzen dus een plat brood! Balen.

De vaatwasser, eindelijk werd er tijd voor vrij gemaakt om deze te plaatsen. Alles klaar, vaatwasmiddel gekocht. Op start drukken en...................wassen deed ie maar pompen? Nee hoor. Slang misschien niet goed? Machine eruit en weer erin. Opnieuw aan..........wassen ja maar pompen? Nee.........potver....Spanningszoeker erbij, nadenken, mogelijkheden afgaan. Machines voor het aggregaat gezet, niets.
Ik heb inmiddels contact gezocht met de winkel waar ik de machines heb gekocht, misschien hebben zij een idee. Ik wacht nog op een advies of tip.

Afgelopen zondag ging ik ijs klaar maken, lekker jo eigen gemaakt ijs. Deze keer voor pistache en chocoladeijs. Alles klaar gemaakt, machine klaargezet en aan. Draaien maar tot het ijs zou worden.......ijs? De machine weet niet of hij nu rechts of links om moet maar doordraaien deed ie niet. Door de manier waarop het stroom "binnenkomt" weet de machine niet welke kant hij op moet draaien. En dit zal hoogwaarschijnlijk ook het probleem zijn bij de andere machines. We moeten nu opzoek naar een oplossing en die zal er wel komen vroeg of laat maar wel heel jammer. Gelukkig doet mijn oude Bauknecht wasmachine van 15 jaar oud het weer, dat is dan wel het goede nieuws. En we hebben ook geen problemen met de koelkasten, vriezer, föhn, friteuse, cd, dvd en ga zo maar door.
Wat wel nog een probleem geeft is de televisie. Nu met de antenne hebben we wel ontvangst maar geen kleur en dat zit hoogwaarschijnlijk ook weer in het feit dat het niet een tv van hier is. Dus wie een oplossing heeft, we horen het graag.

De eerste schooldag

De eerste schooldag!
Na ruim 2,5 maand vakantie zijn onze kinderen maandag 11 februari 2008 weer naar school geweest! Wij vertrokken namelijk 2 december 2007 naar Brazilië en zijn dus tot en met 30 november naar hun school in Nederland gegaan.
Toen wij hier kwamen in Brazilië, waren de scholen met hun laatste week voor de zomervakantie begonnen, dus geen school meer voor de kinderen.
Alle drie hadden ze al eerder op een school hier in Carambeï gezeten dus zijn we opnieuw naar deze school gegaan om hen in te schrijven. Maar dit was niet zo geregeld. Even vooraf, de basisschool heet hier 1ste grau en daarna ga je naar de 2de grau (zeg maar voortgezet onderwijs). En groep 3 hier in Brazilië is groep 5 in Nederland, 4 is 6 en ga zo maar door.

De groep waar Amy de vorige keer in zat

was de groep die nu van school af ging en

dus naar 2de grau ging. Amy zou dit ook moeten.

Maar wij dachten dat het misschien beter was

om toch groep 8 nogmaals te doen ivm de taal.

Maar school dacht hier anders over na overleg.

Op enkele punten hadden ze ook wel gelijk en

we hadden overigens weinig keus.
Gelukkig was er hier in het dorp een nieuwe

school voor 2de grau gekomen waar ook haar

vriendin naartoe zou gaan. De SESI, de school
zag er goed uit en er was nog plaats. We besloten

met Amy dat ze naar deze chool zou gaan.

Hierboven zien jullie een foto van de voorkant

van het schoolgebouw.

Voor Suzanne was er geen plaats in groep 5 waar ze gezien haar leeftijd naartoe zou moeten.
Maar daarbij kwam dat het volgens de school beter zou zijn dat ze in groep 4 zou beginnen
doordat ze dan nog één leerkracht zou hebben. Vanaf groep 5 heb je voor elk vak een andere
leerkracht en dat zou voor haar nu in het begin wel chaotisch worden. Daarbij komt het dat
Suzanne meer begeleiding nodig heeft voor haar dyslectie en dat zou beter kunnen worden
opgevangen door één leerkracht. Erwin moest en kon ook in groep 8 geplaatst worden, geen probleem.

Half december waren onze drie kinderen ingeschreven bij een school. Hiernaast een foto van Escola Evangelica, de school van Suzanne en Erwin.

Nu moesten er boeken voor Amy geregeld
worden en de uniformen voor alle drie. De uniformen kochten we hier in het dorp, Lucian, ook een zaak waar we veel geduld voor op moesten brengen, zo traag en omslachtig. Eind
Januari zouden ze klaar zijn, dit werd 9
Februari, net voor de scholen weer
begonnen.
De boeken die op de lijst
stonden die mochten we kopen maar was niet
verplicht. Vreemd vonden wij, hoe werk je dan?
Maar hier werken ze op school in groepen en maak je voornamelijk ook je huiswerk. Op school zijn er boeken en in de bibliotheek van het dorp kun je ze lenen. Maar wij vonden het verstandig voor de meeste vakken boeken nieuw of eventueel tweedehands te kopen zodat Amy ook thuis de tijd had om alles nog eens over te lezen gezien de taal. De meeste hebben we inmiddels.

Amy haar uniform van de SESI en een paar van haar boeken.

De uniformen van Erwin en Suzanne

Uniformen, boeken, schriften, pennen, potloden enz, alles was klaar voor de eerste schooldag.Maandag 11 februari.
We gingen er de eerste dag op tijd uit, 6.20 uur, Amy had voor de eerste dag afgesproken met haar vriendin om rond 7.00 uur bij school te staan. Haar school begint om 7.15 uur en om 12.30 uur is ze klaar. Iedereen was op tijd wakker en na het aankleden had ik hun brood al klaar staan. Tijdens het eten heb ik een foto van hun gemaakt maar dat mocht later niet meer, flauw hé. Maar goed we vertrokken met de auto richting Carambeï. Er rijdt hier ook wel een schoolbus langs ons huis maar deze komt te laat voor de school waar onze kinderen op zitten dus zal ik voor privé chauffeuse moeten spelen elke schooldag.
De vriendin van Amy stond al bij school en ze gingen samen naar binnen. Het was nog erg vroeg voor de andere twee kinderen om op school te zijn. Hun school begint om 7.30 uur en tot 12.15 uur. 's Middags hebben zij geen school meer doordat ze niet meer naar Nederlandse les gaan. Erwin volgt nu Spaans en Suzanne Engels en deze vakken zijn in de ochtenduren.
We hebben even een rondje gereden door het dorp en toen naar school. Het was er erg rustig, vreemd. Ook vijf minuten voor de schooltijd waren er nog maar een paar kinderen. We begonnen al te twijfelen of we wel de tijd goed hadden. We zijn toen toch maar gaan kijken. We kwamen een leerkracht tegen en die zei dat de eerste schooldag begon in de kerk. Dat was ons niet vertelt!
Dus we waren op de verkeerde plaats. Erwin en Suzanne liepen binnen door naar de kerk en ik ging naar huis. Suzanne liep heel langzaam en keek regelmatig om, zo konden we nog even zwaaien. Ze had gezegd dat ik niet mee hoefde toen ik het vroeg. Het is wel jammer als zo de eerste schooldag begint.
Om 12.15 uur stond ik weer bij school. Suzanne kwam als eerste en ze keek gelukkig vrolijk. Ze was niet naar de kerkdienst geweest. Ze heeft het wel vertelt maar ik heb het niet begrepen om het op een juiste manier hier weer te geven. Ook Erwin was er niet geweest en die was niet vrolijk over hoe de dag begonnen was begreep ik van Suzanne. Ze had een meisje in de klas die ook een beetje Nederlands kon praten dus dat was wel prettig. Later kwam Erwin er ook aan. Hij keek redelijk vrolijk en vertelde dat er nog twee nieuwe leerlingen waren. Onderweg naar Amy vertelde hij een en ander over zijn dag. We moesten wachten op Amy . Toen ze er aan kwam keek ze erg vrolijk. "o het was zo leuk op school mama" zei Amy en ik dacht GELUKKIG. Ik was zo opgelucht want ik wist dat de eerste dag voor Amy heel belangrijk zou zijn. Ze is net als mij, de eerste indruk bepaalt veel. In de auto bleef ze over van alles en nog wat vertellen. Ze was veel enthousiaster dan de andere twee. Erwin vertelde overigens dat hij ook nog geen boek had gekregen, Suzanne ook niet. Ik vind het jammer dat school dat niet had geregeld, overal moet je achteraan. Dus ik weer langs school en bij Marianne vragen naar hoe en wat. Boeken waren er nog en kregen we gelijk mee. Het was inmiddels al 13.00 uur geweest en we hadden trek in eten, snel naar huis! Alles snel aan papa vertellen en de eerste schooldag zit erop voor de kinderen. ..........en ook voor ons.
Geplaatst door Erwin, Yvette, Amy, Erwin en Suzanne op 14:50

vele wegen leiden naar Rome

Ondanks dat wij nu in Brazilië wonen hebben wij regelmatig contact met mijn ouders, zussen, familie en vrienden. Via de mail, msn, skype en soms een brief. Voor mij is het belangrijk dat wij op de hoogte blijven van het reilen en zeilen van belangrijke gebeurtenissen.
Een van mijn vaders hobby's is wandelen, niet een enkele kilometer maar meerdere, ook tijdens zijn vakanties in oa Frankrijk waar toch af en toe een heuveltje is. Nu heeft hij het wandelen samen gebracht met Child Learn. Dit is een organisatie die het het mogelijk maakt dat kinderen naar school kunnen, want voor kinderen in Nederland is het heel gewoon dat ze naar school gaan en soms een minder prettige bezigheid maar in landen zoals India is er niet altijd de mogelijkheid. Niet alleen omdat er geen school is maar ook omdat ze geld moeten verdienen voor het gezin. Mijn vader zet zich samen met andere mensen in om dit mogelijk te maken. En nu heeft hij het plan opgepakt om dit te combineren, samen met een vriend een sponsorloop. Ik vind het fantastisch en ben ontzettend trots op mijn vader en ook Henri natuurlijk dat zij dit gaan doen. Hieronder kunnen jullie het persbericht lezen en voor veel meer informatie over Child Learn kijk dan gauw op: www.childlearn.nl


Stichting "Child Learn Nederland"
Secretariaat: Hugo de Grootsingel 49
1277 CM Huizen.
Postbank: 4623807
(t.n.v. Stichting Child Learn Nederland)
website: www.childlearn.nl
Working towards a child labour free world
PERSBERICHT
Afzender
Stichting Child Learn Nederland
Contactpersoon: Roel de Vries
E-mail: Roel.devries@childlearn.nl
Informatie over de sponsor wandeltocht:
Henry Okkersen
Tel: 0454 04 17 32
Nanning Schotanus
Tel: 0495 58 54 64
Datum
26 januari 2008
Wandeltocht Stichting Child Learn Nederland
Meerdere wegen leiden naar Rome

Op een zonnige vakantiemiddag in Rome onder het genot van een drankje en hapje bespreken twee vrienden wat ze nog graag willen gaan doen. De sportieve Henry Okkersen uit Schimmert vertelt dat hij wel graag eens de route naar Rome wil wandelen. Zijn wandelaarvriend Nanning Schotanus uit Weert begrijpt dit wel. Zijn wens is om naar de camping in Frankrijk te lopen waar hij al ruim twintig jaar zijn vakanties vertoeft. Nanning: "Het is eigenlijk een onnozel idee", waarop Henry hem bijvalt met: "maar wel een enorme uitdaging, zeker om deze wandeltocht als activiteit in te zetten voor het goede doel Child Learn Nederland".
Toekomstperspectief bieden aan kinderen in India
De stichting Child Learn Nederland zet zich in om de kinderarbeid in India te elimineren. Daarbij heeft ze diverse projecten lopen waarbij het realiseren van onderwijsvoorzieningen centraal staat. "Met deze wandeltocht hopen we op meer betrokkenheid voor de minder goed bedeelden in deze wereld" vertelt Nanning. Natuurlijk willen de heren ook meer naamsbekendheid voor de projecten van de stichting en uiteraard het werven van sponsors.. "Je moet daarom onder andere met een actie als deze, de aandacht trekken naar activiteiten van Child Learn", reageert Henry.
"Problemen kennen we niet"
De wandeltocht start op maandag 14 april 2008. Nanning heeft gekozen om te gaan voor route 1, naar Tazilly, het dorp van de camping Chateau de Chigy, een afstand van 700 km. Henry loopt in totaal 1900 kilometer en zal naar verwachting rond 1juli 2008 in Rome aankomen. De heren zijn optimistisch en enthousiast over hun wandeltocht. Henry: "Problemen, knelpunten? Nee die kennen we niet.Het bijzondere aan deze tocht in tegenstelling tot de routes die we eerder hebben gelopen, is het gewicht van de rugzak, veertien kilo, en natuurlijk berg lopen, vooral omhoog." Henry, die al jarenlang een actief lid is van de Hardloopvereniging Veteranen Nederland, heeft al zoveel training op dagelijkse basis dat hij niet extra hoeft te trainen. Nanning: " Ik train nu wel extra, ik ben erg benieuwd waar mijn grens ligt hoe lang ik aan één stuk kan doorlopen en wanneer de vermoeidheid gaat inslaan".
Dagelijkse kost in India
Onze kinderen hoeven hooguit 5 minuten naar school te lopen en zo niet dan brengen de ouders de kinderen met de fiets of auto, maar geen haar op ons hoofd denkt er over na om onze kinderen vijf tot tien kilometer te laten lopen naar hun school. Dit is echter wel realiteit in India. Sterker nog, arbeiders, met name vrouwen, lopen dagelijks 30 tot 40 kilometer voor hun werk. Ze gaan op zoek naar bladeren waarvan ze wegwerpbakjes maken. Na het verzamelen van de bladeren lopen ze weer terug naar hun dorp waar ze de bladeren laten drogen. Als ze dan eindelijk de bakjes kunnen maken, gaan ze weer op pad om deze te verkopen. Alles doen ze hier lopend. Geen auto, geen openbaar vervoer, zelfs geen fiets. De opbrengsten van de verkoop is minimaal ondanks het urenlange lopen en werken. Met een gedegen scholing maken kinderen een kans op een betere toekomst.
Sponsoring wandeltocht
De heren betalen de gehele wandeltocht zelf, het aanschaffen van de survival materialen tot aan de verblijfkosten, komt uit hun eigen zak. Elke donatie gaat voor de volle 100% naar de projecten van de stichting. Op de website, www.childlearn.nl, waarop natuurlijk de sponsors vermeld zullen worden, komt tijdens de wandeltocht een wekelijks verslag. Henry: "Sponsors kunnen ook hun logo krijgen op onze kleding en andere materialen. Hiervoor heeft FNV Bouw zich al aangemeld. De betrokkenheid van de leden van hardloopverenging is duidelijk. Ze willen graag ook op hun eigen site, www.ultraned.org, de ontwikkelingen lezen.
Investeer in onze wereld
"Vele wegen leiden naar Rome" zegt Nanning lachend. En dat is hier letterlijk en figuurlijk. Met deze wandelreis brengen de heren niet alleen hun persoonlijke wens in vervulling, maar ook investeren ze in de dromen die de kinderen hebben in India. Investeer in onze wereld of wel het motto van Child Learn Nederland: Working towards a child labour free world. Is uw wens om hier aan bij te dragen? Of wel als bedrijf of particulier? Uw donatie is welkom op het gironummer 46.23.807. Meer informatie treft u op de website www.childlearn.nl.