Hallo allemaal,
Het is even geleden, zeg maar gerust erg lang geleden dat ik was op ons blog heb gezet. Ik had wel een concept geschreven en nog een keer wat maar niets is op het blog gekomen. Dit blog was voor mij, ons, in het begin belangrijk om aan veel mensen tegelijk te laten weten hoe het met ons hier verliep. We hebben een erg roerige emigratie start gehad en zou ik het ook zeker niet zo over willen doen. Het was een ervaring wat ons veel geleerd heeft maar om nu te zeggen goh jo ik doe het nog een keer, nee. Emigeren kost veel, niet alleen geld maar ook tijd, verdriet, ed.
Ook wij keken en kijken nog steeds het programma Ik vertrek en veel dingen zijn herkenbaar. Je geeft veel op, heel veel waar je niet het idee van hebt op dat moment. Wat misschien ook maar goed is ook, hahaha. Maar de meeste mensen in Ik vertrek blijven in Europa, er komen weinig voor die naar de andere kant van de wereld vertrekken.
We wonen hier nu met de juiste verblijfsvergunning 5 jaar en 5 maanden. En ik kan nu wel eerlijk zeggen dat wij hier onze draai hebben gevonden.
De boerderij loopt goed, we hebben nu ongeveer 116 melkoeien en dan nog jongvee. Binnenkort zal er begonnen worden met het bouwen van een nieuwe voerstal voor de koeien die in droog stand zijn en het dragende jongvee. De koeienstal waar ze nu eten is de klein geworden door de groei in melkkoeien.
Toen we hier begonnen hadden we ook kalkoenkuikens voor de opfok maar dat hebben we nu niet meer.
Op dit moment hebben we twee mannen full-time in dienst voor het melken, voeren en andere werkzaamheden. Erwin en ik melken nog steeds elke ochtend mee zodat wij de controle over de koeien houden. Erwin zijn werkzaamheden richten zich daarnaast meer op het landbouw gedeelte en ik meer op het verzorgen van de kalveren, medicijnen, insemineren en de administratie. Daarnaast geef ik ook nog wat uurtjes Nederlands les hier in Carambei, bij Idiom House.
We hebben ook een mevrouw in dienst die de melkstal elke dag door de week schoonmaakt en zo nu en dan ons huis of andere dingen op het bedrijf. Zij helpt af en toe met het melken indien nodig.
Personeel is een zaak apart hier in Brazilie, ik bedoel dat mijn manier van werken en denken over het personeel in de loop van de tijd wel veranderd is.
Wij hadden altijd een idee dat wij mensen hier mogelijkheden moesten bieden en hun bijstaan als het nodig was. Je verwacht dan een bepaalde wederkerigheid. Die is er dus niet en het duurde even voor wij hier achter kwamen en heeft ons veel gekost, geld en vertrouwen. Je geeft ze één vinger en ze pakken ineens je hele hand. Dit is onze ervaring met het personeel hier, maar ook mensen met wie we zaken doen. Het is moeilijk hoor en ik denk altijd maar vertrouw er geen één. Dan zal je het minste gekwetst of bedonderd worden. Maar Brazilianen zijn ook vriendelijk en hulpvaardig en die ervaring moet ook genoemd worden. Het kost hier veel tijd en ervaring om op tijd te bepalen wanneer je uit moet gaan kijken.
De kinderen zijn ook allemaal druk met hun leven hier in Brazilie.
Amy studeert voedingskunde aan de universiteit in Guarapauva, het derde jaar van een vierjarige opleiding. Ze is zich nu aan het orienteren wat ze na deze opleiding zou willen doen. Dietstes verdienen niet echt veel hier dus ze is aan het kijken voor een mogelijk bredere opleiding.
Verder heeft ze eendruk sociaal leven, vrienden vriendinnen in overvloed en ze komt regelmatig thuis waar ze geniet van de ruimte die ze niet heeft in haar studentenflat in Guarapauva. Afgelopen zomer is ze twee weken naar het strand geweest met een vriendin tijdens de carnaval. Was leuk om een keer mee te maken zei ze maar niet voor herhaling vatbaar.
Erwin studeert nu in Irati, engenaria florestal. Ik heb geen idee wat dit voor opleidng in het Nederlands is. Ik denk iets met bosbouw. Hij is daar dit jaar begonnen en woont daar ook in een studentenflat. Hij komt elk weekend naar huis, is maar twee uurtjes rijden van hier. In de avond studeert hij Duits. Verder heeft hij hier vrienden en op vrijdagavond gaat hij bijna altijd naar Mai Thai wat hij erg graag doet en nu inmiddels de licht blauwe band heeft.
Suzanne is dit jaar begonnen bij de Master. Het voortgezetonderwijs. Hier heb je namelijk twee jaar langer basisonderwijs. Het is een particuliere school doordat de openbare scholen hier niet geweldig zijn helaas. Men ziet hier nog niet in, ik bedoel de politiek, hoe belangrijk onderwijs is voor een land. Leraren verdienen met name in het basisonderwijs niet veel waardoor ze vaak in de ochtend op een school werken en in de middag op een andere school en/of in de avond. Leraren die particulier lesgeven krijg ongeveer 18 a 20 reais per uur. Dat is 7,50 a 8,30 euro per uur. In de grote steden zal dit wel hoger liggen. En tijdens vakanties worden de uren in de meeste gevallen niet doorbetaalt.
Maar Suzanne heeft het nu wel naar haar zin. Ze zag er tegenop doordat ze kleine scholen gewend was en in een dorp. Zowel hier als in Nederland. Nu gaat ze naar de stad en een grote school. Elke ochtend wordt ze met een busje opgehaald hier bij ons thuis en ook weer thuis gebracht. Er rijden hier namelijk weinig bussen en zeker hier niet bij ons.
Deze school helpt ons ook met het dyslexie probleem van Suzanne. Helaas is de verklaring uit Nederland hier niet geldig om straks bij toelatingsexamens extra hulp te krijgen. De school pedagoge is nu bezig hoe we dat hier zouden kunnen krijgen voor Suzanne. Mogelijk moeten we hiervoor naar Sao Paulo.
Zij heeft ook veel vriendinnen hier in Carambei en sinds vorige week is ze met wedstrijdzwemmen begonnen.
De taal, ja wat zal ik zeggen. De kinderen spreken alle drie portugees. Mogelijk de een wat beter in grammatica dan de ander maar het is geen enkel obstakel meer voor ze. Zij spreken natuurlijk tijdens school en met hun vrienden alleen portugees. Zodra ze thuis zijn en wij als gezin samen zijn dan is het alleen Nederlands.
Erwin en ik spreken portugees en we kunnen ons redden als men rustig en duidelijk spreekt. Maar een gesprek goed kunnen volgen tussen Brazilianen is wat anders, dat is lastig zeg maar gerust heel lastig. Dat blijft denk ik ook ons struikelblok hier.
Is de emigratie gelukt? Ik denk nu van wel. We hebben een goed lopend bedrijf we zijn alle vijf gelukkig op dit moment. Natuurlijk zijn er dingen en mensen die we missen maar bij emigratie moet je vooruit kijken want achteruit kijken levert heimwee op en als dat er is, dan is het moeilijk leven en werken aan de andere kant van de wereld. Ik denk dat ons leven in Nederland goed was en ons leven hier is ook goed. Elk land heeft zijn voor en nadelen en dat zal zo blijven. Waar ik liever zou willen wonen? Weet ik niet en als ik het wist hield ik het voor mezelf.
Groetjes, Yvette
