overleven in de "jungle"

Naast werken op de boerderij maken we ook tijd voor enige ontspanning. Zo ook om eens een flink stuk te wandelen op ons land en dat van de buurman. Zo wisten wij dat er een waterval was aan het einde van het land en dat er een tweede moest zijn bij de buren. Het moest volgens mijn schoonzus Simone mogelijk zijn om van de ene naar de andere te lopen. Dus dat gingen doen! Naast ons gezin en Jacco en Simone die hier ook wonen, ging ook Erwin zijn zus Louise en haar gezin mee. Zij waren hier op vakantie.

Het eerste stuk gingen we met de auto maar daarna moest er gelopen worden. Eerst nog over land met hier en daar een termietenhoop en wat steekmuggen maar daarna gingen we het bos in. Af en toe een bamboestok voor je gezicht en voorzichtig zijn want veel bamboe was dood dus de takken gaven niet veel houvast. Onderweg kwamen we veel mooie planten tegen die in Nederland voornamelijk in huis worden gehouden, zoals bromelia's en orchideen.

Rechts op de foto staat één van de mooie bomen. Op bovenstaande foto zien jullie de eerste "kleine"waterval. Je kunt onder de waterval staan wat ook een enkeling deed. Maar het was koud!!!!!!!! Daarna liepen we verder via de rivier, Jacco voorop met een hakmes, dat was wel nodig. Hier komen niet veel mensen, een padje is er niet. We kregen natte voeten, soms kwam het water boven de knie! Het was leuk, gezellig en het ging langzaam vooruit doordat we onze weg moesten zoeken, maar dat was ook het leuke eraan. Uitkijken waar je loopt, lachen als bijna iemand valt (minder prettig als je het zelf bent), kijken en genieten van de mooie omgeving en afvragen wanneer nu die tweede waterval komt waar echt gezwommen kon worden." Ja, bijna zijn we er hoor", werd er gezegd, "o pas op daar gaat bijna een fototoestel in het water!"

Op de foto hier boven loop ik voorop met daar achter Louise en Wim. Wat wij opvallend vonden was dat in dit heldere water geen vis zat, we zagen helemaal niets. Wel veel muggen want we werden allemaal gestoken. Niet zo zeer als we liepen maar als we stil stonden om te genieten van het mooie uitzicht. We hadden wel voorzorgsmaatregelen genomen maar was toch niet afdoende voor iedereen. Na een klein uurtje lopen waren we bij de tweede waterval. Daar kon "heerlijk"gezwommen worden.

Ik niet, mij te koud maar de meesten namen toch even een duik. Na dit zwemkwartiertje maakten we ons klaar om terug te gaan. Uit eerdere minder prettige ervaringen had Jacco nu een touw meegenomen zodat we ons daar aan op konden trekken bij de steile helling. De vorige keer was ik hier namelijk uitgegeleden, ging weer net zo snel naar beneden als ik naar boven was geklommen, misschien wel sneller.

Op de foto rechts zien jullie Erwin jr onder de waterval staan, brrrr koud.

En rechts klimt Amy via het touw naar boven. Ja, het was even afzien hoor maar ze doet het geweldig! En blijft lachen hé.

En na deze zeer vermoeiende tocht moest er natuurlijk wat gedronken worden, niet alleen door Louise hoor. De anderen hadden ook allemaal een "drankje" of "watertje". Het was een leuke en gezellige middag en voor herhaling vatbaar maar.....vandaag niet meer.

We hebben onze inboedel!!!!

We kregen elke keer nieuws dat de container bijna vrij werd gegeven, nog even dit en even dat regelen. Toen op dinsdag 8 januari 2008 kregen we te horen dat onze inboedel niet meer in de container stond. Al 7 maanden geleden is deze eruit gehaald en opgeslagen in een loods van de Recetail Federal! Niemand wist dit, niemand heeft het ons vertelt! Dat was wel even schrikken. Dus nu moesten we de dag erna gelijk naar Paranaquá om naar onze inboedel te kijken en afspraken te gaan maken omtrent het vrijmaken.

Van slapen kwam die nacht niet veel.


De volgende dag waren we om 13.30 uur bij de loods, samen met onze tussenpersoon, Flavio. Toen bleek dat nog niet alles geregeld was en dus weer wachten. Er kwam een man naar ons toe van de bewaking en die zei dat er één persoon naar binnen mocht met Flavio. Erwin wou natuurlijk maar spreekt nog weinig portugees dus vroegen we of Jacco mee mocht. Prima. Ik bleef met mijn schoonmoeder buiten wachten. Later kwam Jacco en zei dat wij ook mochten kijken na het checken van onze papieren. Hij zei dat het veel was en een rotzooi.


Ik liep de loods binnen en kwam Erwin tegen, hij zei weinig. Samen liepen we verder. Ik schrok van de wijze waarop het lag en hoe het eruit zag. Alle spullen die ons zo dierbaar zijn zie je na bijna twee jaar weer terug en dan op een hoop gesmeten . Het was een triest gezicht. Maar naast dat verdriet ook blijdschap dat het er nog was.

Flavio gaf aan dat de spullen morgen, donderdag, vrij zou worden gegeven en dus opgehaald mochten worden. Alleen er was wel een probleem.......Eentje maar dacht ik, wat nu nog?


De inboedel was vrij maar de container niet. Deze stond in de haven en moest eerst vrij worden gegegeven (gekocht). Hoe lang dat ging duren en ging kosten, daarvoor moesten we weer naar de haven.
Bij de haven kregen wede kosten te horen maar we hadden ook weer een verklaring nodig van de Recetail Federal waar we net waren geweest. Dan weer terug naar de douane, betalen, transport regelen.
We hadden besloten om daar te blijven slapen zodat we de volgende ochtend gelijk aan het werk konden. Wel kregen we na het betalen en regelen te horen dat het niet helemaal zeker was dat we morgen mochten laden. Er waren werkzaamheden op het bedrijf en er moest eerst gerold worden vóór er een vrachtwagen op mocht.


Toch op zoek naar een hotel, want we blijven positief (tegen beter weten in) Voor het avond eten gingen we opzoek naar een pizzaria die we eerder die dag hadden gezien. Nu konden we deze natuurlijk niet vinden. Jacco kreeg een telefoontje, het stroom was uitgevallen op ons bedrijf. Onze kinderen waren daar samen met mijn schoonszus Simone. Voor hun was het op zich geen probleem om even zonder stroom te zitten maar voor het bedrijg en dus het voeren van de kalkoenen wel. Dit soort dingen gebeuren altijd als je er niet bent. telefonisch moest dit nu geregeld worden met het electriciteitsbedrijf.


Volgende dag om 8.00 uur ontbijten, redelijk geslapen, wel erg warm. Na het eten naar de supermarkt om water in te slaan want dat zou wel nodig zijn met die hitte daar in de loods. Terwijl we afrekenen krijgt Jacco een telefoontje van Flavio, we mogen NIET laden. Niemand komt op het terrein. Toch even geweest en Flavio persoonlijk gesproken. Ik werd nu wel boos, en heb dat ook laten merken. Het is hier altijd amanha, morgen morgen. Hij zit niet al bijna 2 jaar zonder spullen. Uiteindelijk kan hij er ook niets aan doen, hij is alleen de boodschapper van het slechte nieuws.
Dus op weg naar huis. Misschien morgen, of maandag, of dinsdag........


Zondag krijgen we eind van de middag bericht dat de rol is geweest en we maandag mogen laden! Is het echt zo? De kinderen zijn ook helemaal blij. We spreken af om 5.00 uur te vertrekken zodat we er op tijd zijn.


Rond 8.20 uur zijn we er, we moeten wachten tot 8.30 uur want dan gaan ze pas open. Prima, als we er maar op mogen. De vrachtwagen met onze container is er ook al. Na het controleren van al onze papieren mogen we erop en naar onze spullen. Naast Erwin, Jacco, mijn schoonouders en ik komen er ook nog mensen van de Recetail Federal helpen. Later blijkt dat sommige van hun ook de container leeg hadden gemaakt.


Het is een grote rotzooi en we moeten veel dozen weer dicht plakken of opnieuw inpakken. Maar het maakt nu niet uit, we willen de spullen gauw in ons huis hebben dus opschieten. Rond 15.00 uur vetrekken we uit de loods met onze spullen. Nog even langs de transporteur voor de papierwinkel en dan op huis aan. De vrachtwagen met container komt gelijk achter ons aan.


Wij waren rond 19.30 uur weer thuis op Tainha. Louise en Wim, schoonszus en zwager, kwamen naar ons toe met gebak want hun zoon was vandaag ook jarig. Zo vielen veel dingen samen. En daar was dan de container, om 20.05 reed de vrachtwagen ons pad op! Een klein uurtje later kwam de kraan en rond 21.00 uur stond de container geheel vrij op ons pad! Louise filmde dit en iedereen was zo blij! Eindelijk na zoveel telefoonjes, papierwerk, onzekerheid, verdriet van alles staat de container nu bij ons huis. Morgen maken we 'm pas open want het is nu te donker, wel gaan we er wat op drinken.


Dinsdag 15 januari. Onze trouwdag! en we hebben samen elkaar het mooiste kado gegeven, onze spullen. Vandaag gaan we uitpakken. Het is erg veel werk, uitpakken, schoonmaken en weer opruimen. Het gaat tijd kosten maar dat geeft nu niet meer. Iedereen helpt mee. Eerst de eettafel en de stoelen, valt mee hoe het eruit ziet en zeker na het schoonmaken. En dan zetten we het op zijn plek.........prachtig. en zo gaat het verder met heel veel spullen. De kinderen met hun bedden en kasten, hun speelgoed en ga zo maar door. We zijn nu ruim 2 weken verder en we zijn nog steeds aan het opruimen. Het meeste staat, het is nu nog alles een plaats geven en lampen en schilderijen ophangen. Het huis is ons thuis aan het worden.

OUD EN NIEUW IN CARAMBEÏ

Zowel de kerst als de jaarwisseling vierden wij dit jaar in Brazilië. Geen sneeuw of kou met de kerst. Geen gourmet of fondue maar BBQ en zwemmen.
Wel hadden we kalkoen en oliebollen. De kalkoen was van eigen farm en de oliebollen meegenomen uit Nederland. Ze waren heerlijk.
Maar het blijft een rare gewaarwording op met kerst en oudjaarsdag in je zomerkleding te lopen en oliebollen te staan bakken. We hebben in de ochtend van 31 december nog een zwembadje gekocht!
We hadden geen vuurwerk, dit in verband met de beesten op de boerderij maar Jacco had een goed en net zo leuk alternatief. Je maakt een vuurtje en dan neem je een lange stok. Daar doe je van die fijne ijzerensponsjes omheen. Bom Bril heten ze hier. En dan doe je deze even in het vuur. ze vatten vlam en dan...........draaien met de stok. Het lijkt net of je sterretjes hebt. Het was een groot succes bij jong en oud. Kost bijna niets en pret voor tien. De dag erna moest er wel even opgeruimd worden. Het is anders, de december maand in een ander land en dan ook nog 'één waar het zomer is.

Het mooie weer is fijn maar voor ons klopt het nog niet. Op de foto zien jullie Simone en Suzanne bij het kampvuurtje om hun stokken aan te steken.

De beste wensen voor 2008 voor iedereen. Groeten van Erwin, Yvette, Amy, Erwin en Suzanne