update

Hallo allemaal,

Het is even geleden, zeg maar gerust erg lang geleden dat ik was op ons blog heb gezet. Ik had wel een concept geschreven en nog een keer wat maar niets is op het blog gekomen. Dit blog was voor mij, ons, in het begin belangrijk om aan veel mensen tegelijk te laten weten hoe het met ons hier verliep. We hebben een erg roerige emigratie start gehad en zou ik het ook zeker niet zo over willen doen. Het was een ervaring wat ons veel geleerd heeft maar om nu te zeggen goh jo ik doe het nog een keer, nee. Emigeren kost veel, niet alleen geld maar ook tijd, verdriet, ed.
Ook wij keken en kijken nog steeds het programma Ik vertrek en veel dingen zijn herkenbaar. Je geeft veel op, heel veel waar je niet het idee van hebt op dat moment. Wat misschien ook maar goed is ook, hahaha. Maar de meeste mensen in Ik vertrek blijven in Europa, er komen weinig voor die naar de andere kant van de wereld  vertrekken.

We wonen hier nu met de juiste verblijfsvergunning  5 jaar en 5 maanden.  En ik kan nu wel eerlijk zeggen dat wij hier onze draai hebben gevonden.
De boerderij loopt goed, we hebben nu ongeveer 116 melkoeien en dan nog jongvee. Binnenkort zal er begonnen worden met het bouwen van een nieuwe voerstal voor de koeien die in droog stand zijn en het dragende jongvee. De koeienstal waar ze nu eten is de klein geworden door de groei in melkkoeien.
Toen we hier begonnen hadden we ook kalkoenkuikens voor de opfok maar dat hebben we nu niet meer.
Op dit moment hebben we twee mannen full-time in dienst voor het melken, voeren en andere werkzaamheden. Erwin en ik melken nog steeds elke ochtend mee zodat wij de controle over de koeien houden. Erwin zijn werkzaamheden richten zich daarnaast meer op het landbouw gedeelte en ik meer op het verzorgen van de kalveren, medicijnen, insemineren en de administratie. Daarnaast geef ik ook nog wat uurtjes Nederlands les hier in Carambei, bij Idiom House.
We hebben ook een mevrouw in dienst die de melkstal elke dag door de week schoonmaakt en zo nu en dan ons huis of andere dingen op het bedrijf. Zij helpt af en toe met het melken indien nodig.

Personeel is een zaak apart hier in Brazilie, ik bedoel dat mijn manier van werken en denken over het personeel in de loop van de tijd wel veranderd is.
Wij hadden altijd een idee dat wij mensen hier mogelijkheden moesten bieden en hun bijstaan als het nodig was. Je verwacht dan een bepaalde wederkerigheid. Die is er dus niet en het duurde even voor wij hier achter kwamen en heeft ons veel gekost, geld en vertrouwen. Je geeft ze één vinger en ze pakken ineens je hele hand. Dit is onze ervaring met het personeel hier, maar ook mensen met wie we zaken doen. Het is moeilijk hoor en ik denk altijd maar vertrouw er geen één. Dan zal je het minste gekwetst of bedonderd worden. Maar Brazilianen zijn ook vriendelijk en hulpvaardig en die ervaring moet ook genoemd worden. Het kost hier veel tijd en ervaring om op tijd te bepalen wanneer je uit moet gaan kijken.

De kinderen zijn ook allemaal druk met hun leven hier in Brazilie.
Amy studeert voedingskunde aan de universiteit in Guarapauva, het derde jaar van een vierjarige opleiding. Ze is zich nu aan het orienteren wat ze na deze opleiding zou willen doen. Dietstes verdienen niet echt veel hier dus ze is aan het kijken voor een mogelijk bredere opleiding.
Verder heeft ze eendruk sociaal leven, vrienden vriendinnen in overvloed en ze  komt regelmatig thuis waar ze geniet van de ruimte die ze niet heeft in haar studentenflat in Guarapauva. Afgelopen zomer is ze twee weken naar het strand geweest met een vriendin tijdens de carnaval. Was leuk om een keer mee te maken zei ze maar niet voor herhaling vatbaar.

Erwin studeert nu in Irati, engenaria florestal. Ik heb geen idee wat dit voor opleidng in het Nederlands is. Ik denk iets met bosbouw. Hij is daar dit jaar begonnen en  woont daar ook in een studentenflat. Hij komt elk weekend naar huis, is maar twee uurtjes rijden van hier. In de avond studeert hij Duits. Verder heeft hij hier vrienden en op vrijdagavond gaat hij bijna altijd naar Mai Thai wat hij erg graag doet en nu inmiddels de licht blauwe band heeft.

Suzanne is dit jaar begonnen bij de Master. Het voortgezetonderwijs. Hier heb je namelijk twee jaar langer basisonderwijs. Het is een particuliere school doordat de openbare scholen hier niet geweldig zijn helaas. Men ziet hier nog niet in, ik bedoel de politiek, hoe belangrijk onderwijs is voor een land. Leraren verdienen met name in het basisonderwijs niet veel waardoor ze vaak in de ochtend op een school werken en in de middag op een andere school en/of in de avond. Leraren die particulier lesgeven krijg ongeveer 18 a 20 reais per uur. Dat is 7,50 a 8,30 euro per uur. In de grote steden zal dit wel hoger liggen. En tijdens vakanties worden de uren in de meeste gevallen niet doorbetaalt.
Maar Suzanne heeft het nu wel naar haar zin. Ze zag er tegenop doordat ze kleine scholen gewend was en in een dorp. Zowel hier als in Nederland. Nu gaat ze naar de stad en een grote school. Elke ochtend wordt ze met een busje opgehaald hier bij ons thuis en ook weer thuis gebracht. Er rijden hier namelijk weinig bussen en zeker hier niet bij ons.
Deze school helpt ons ook met het dyslexie probleem van Suzanne. Helaas is de verklaring uit Nederland hier niet geldig om straks bij toelatingsexamens extra hulp te krijgen. De school pedagoge is nu bezig hoe we dat hier zouden kunnen krijgen voor Suzanne. Mogelijk moeten we hiervoor naar Sao Paulo.
Zij heeft ook veel vriendinnen hier in Carambei en sinds vorige week is ze met wedstrijdzwemmen begonnen.

De taal, ja wat zal ik zeggen. De kinderen spreken alle drie portugees. Mogelijk de een wat beter in grammatica dan de ander maar het is geen enkel obstakel meer voor ze. Zij spreken natuurlijk tijdens school en met hun vrienden alleen portugees. Zodra ze thuis zijn en wij als gezin samen zijn dan is het alleen Nederlands.
Erwin en ik spreken portugees en we kunnen ons redden als men rustig en duidelijk spreekt. Maar een gesprek goed kunnen volgen tussen Brazilianen is wat anders, dat is lastig zeg maar gerust heel lastig. Dat blijft denk ik ook ons struikelblok hier.

Is de emigratie gelukt? Ik denk nu van wel. We hebben een goed lopend bedrijf we zijn alle vijf gelukkig op dit moment. Natuurlijk zijn er dingen en mensen die we missen maar bij emigratie moet je vooruit kijken want achteruit kijken levert heimwee op en als dat er is, dan is het moeilijk leven en werken aan de andere kant van de wereld. Ik denk dat ons leven in Nederland goed was en ons leven hier is ook goed. Elk land heeft zijn voor en nadelen en dat zal zo blijven. Waar ik liever zou willen wonen? Weet ik niet en als ik het wist hield ik het voor mezelf.

Groetjes, Yvette

Familie reunie

Op 21 december 2011 vertrokken mijn ouders, zusje Nathalie met haar zonen Max en Nick en mijn jongste zusje Joyce met haar zoon Dylan voor een vakantie in Carambeí.

Voor mijn ouders was dit al de derde keer, Joyce was ook al een keer eerder geweest maar voor Nathalie en de jongens was het de allereerste keer.

Hallo Nick! Beetje koud?

Hieronder: samen in het vliegtuig.

Ik had hun al ruim drie jaar niet meer gezien.

Ik was druk bezig geweest om de oude melkput om te laten bouwen naar drie slaapkamers. En alles was klaar voordat ze kwamen.

Zij vertrokken´s ochtends vroeg vanuit Weert rond de klok van 4.30 uur, beetje vroeg hé. Mijn vader had een busje geregeld waar zij met zijn allen in konden en ook al de bagage want dat was nogal wat. Ze waren met 7 personen dus 7 koffers van 23 kilo, 7 stuks handbagage van 10 kilo en dan nog een handtasje. Mijn ouders hadden ook nog een extra koffer erbij gekocht omdat ze anders gewoon de spullen niet meekregen. Wat nemen ze dan allemaal mee denken jullie vast en zeker. ALLES, ALLES! Wat voor jullie zo gewoon is om te kopen bij de AH, HEMA, de Welkoop en al die andere is hier pure luxe. Natuurlijk is hier ook veel te koop. Maar niet die kwaliteit, niet dat soort, en zeker niet die lekkere koeken, snoep mmmmmmmmmmm.

De aankomst was rond middennacht in Curitiba. Geweldig om ze weer te zien. We hadden een huurauto geregeld en dus snel naar huis rijden, was nog een rit van 2,5 uur. Even rond kijken in het huisje en tdaarna gingen we gauw naar bed, morgen een gewone werkdag en .......spullen uitpakken.

Net Sinterklaas!

Dus wat kwam er mee; koeken, chocolade, bami-, nasi-, spaggeti-, lasange kruiden, pindakaas, pindasaus, bami, basmatirijst, kroepoek, vruchtenhagelslag, gestampte muisjes, paprika chips, sokken, en nog vééééééééél meer. Misschien onnozel voor velen maar je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt. Dan kom je er achter hoe gewoon alles te koop is.

En komt hier wel meer, import producten maar mondjes maat en duur natuurlijk. Maar ja zoals mijn man Erwin altijd zegt; beter duur te koop dan niet te koop.

De eerste ochtend.





KERST 2012

EERSTE KERSTDAG, BBQ

Er komen nog meer foto´s.

vestibular Erwin jr

Hallo allemaal,

Begin december van het vorig jaar ben ik samen met Erwin jr naar Florianopolis geweest omdat hij daar een vestibular had. Dit is een toelatingsexamen voor de universiteit. Na het voorgezet onderwijs ga je naar een universiteit. Voor al deze universiteiten moet je een toelatingsexamen doen. Natuurlijk met uitzondering van de particuliere.

Erwin ging het oa in Florianopolis doen, een grote stad aan de zee in de staat Santa Catharina. Doordat het ver van onze woonplaats is hebben we de bus genomen en zijn we daar die drie dagen gebleven in een hotel.

Vrijdagmiddag om 16.00 uur de bus en we waren in het hotel rond 24.00 uur. De volgende dag, zaterdag had Erwin zijn eerste toets. Zowel zaterdag, zondag als maandag begonnen deze om 14.00 uur. Hij nam dan een taxi om 13.00 uur, samen met 2 andere studenten, om naar de universiteit te rijden.

In de tussen tijd kon ik me prima vermaken in de stad en in het hotel. enige vreemde was dat op zaterdagmiddag na 14.00 uur alles gesloten was in de stad! Alleen enkele kappers en een supermarkt. Dus heb ik maar mijn haar laten doen en nagels laten lakken.

We hebben enkele foto´s gemaakt.

Erwin heeft inmiddels de uitslag gekregen, hij is niet door de eerste oproep maar gaat wel door voor een volgende. Nog even afwachten dus. Hij deed het toelatingsexamen voor de opleiding, engenharia mecanica.

Hier werd een film opgenomen, tenminste er waren allemaal mannen met een camara, dames die zich steeds verkleden, zo´n take 1 - 2 - 3 bordje.

Ons hotelkamer, nog netjes.

Uitzicht van onze hotelkamer

Erwin kijkt al heel slinks naar al die drank. maar ja hij is nog geen 18 jaar.

Chaos op de kamer maar ik schrijf rustig en drink kopje koffie.

nieuw begin met een nieuw jaar

Hallo allemaal,

Ik, wij, wensen jullie allemaal een heel gelukkig en gezond 2012. Het is bij jullie al 24.00 uur maar wij moeten nog 30 minuten wachten. We kijken op dit moment naar Youp van het Hek.

Ik zal proberen om dit jaar weer wat foto´s en ervaringen op het weblog te zetten. De eerste foto´s zijn al gemaakt tijdens onze korte vakantie aan het strand van Guaratuba.

Hallo allemaal, zijn we weer.

Het is inmiddels augustus. In Nederland beginnen vandaag de eerste scholen weer en bij ons wil af en toe het voorjaar doorkomen. En dat wordt tijd vind ik.
Het is deze winter echt koud geweest en ook voor hier lang. Er is zelfs sneeuw gevallen in de staat Santa Catarina! Sneeuw!!!!
Wij hebben geen sneeuw gehad maar wel erg koud, net onder nul. Op een ochtend viel er steeds een melkapparaat uit, begon met de achterste en zo langzaam aan ging het naar voren. Geen idee wat het kon zijn. erwin gebeld voor assisitentie en die kwam gelukkig snel. Wat bleek, waren de pulsators bevroren. Nou zeg, stonden ze daar heet water erover te gooien. Ik was even verward, woonden we nu in Nederland of Brazilie. En later kwam Erwin jr, zijn scooter wou niet starten. Ook door de kou. Dan maar met de auto dachten we want Erwin had namelijk een toets op school die gemaakt moest worden. Maar ook de auto vond het te koud. School gebeld en uitgelegd en Erwin zou morgen dan de toets maken.
Na die dag zijn er nog wel enekel dagen geweest met kou maar we konden er ons nu op voorbereiden, auto in de schuur, scooter in de hal van het huis.

Het gekke van Brazilie is dat je winter en zomer op een zelfde dag kunt hebben. In de ochtend koud en in de loop van de dag warmt het lekker op en loop je in je tshirt. Gister, 14 augustus liepen we in een zomerjurkje en korte broek! Maar ~s avonds werd het donker en mistig net als vanochtend. Nu schijnt het zonnetje en als de wins zou gaan liggen denk ik dat het nog aardig weer gaat worden. Ze geven gelukkig geen regen meer op. We hadden vandaag de berichten over Nederland gehoord hoeveel regen er in juli was gevallen, tel er bij ons nog maar 100 milimeter bij wat hier dan in gevallen in enekel dagen. Het land is nat, erg nat. Erwin heeft het gras gemaaid omdat ze een paar dagen droog weer opgeven maar het is voorzichtig rijden in het land om niet verzakt te komen zitten. Als het mee zit wordt het woensdag kuilen.

Nou verder ben ik ook in het nieuws geweest. er zijn namelijk 10 leerlingen hierin Carambei die een reis naar Nederland haden gewonnen. En vanuit een openbare school is ertoen de vraag gekomen of ik een paar lessen Nederlands wou geven. Gewoon basiswoorden zoals Hallo, hoe gaat het, dank je wel, ik heet, ik woon in enzovoort.
Tijdens een les kwamen ze opnames maken en is het hier op de regionale televisie uitgezonden. Deze leerlingen hebben hun reis er in Nederland bijna opzitten. Ze hebben het goed naar hun zin heb ik begrepen.

Verder ook minder prettig nieuws. Erwin jr is ogepakt met descooter. Hier kennen ze geen brommer en mag je dus pas rijden vanaf je 18de. Met rijbewijs dan wel. Hij reed al sinds een jaar denk ik elke dag op de scooter naar school. Het is een stuk makkelijker voor ons want er rijdt hier geen bus om op tijd op school te komen. En ook als hij naar de sportschool of vrienden in Carambei wil.
Maar afgelopen donderdag werde nwe om 16.30 uur gebeld door hem. Hij was opgepakt. Ze hadden een controle in Carambei en iedereen die er langs kwam werd aangehouden. Balen. Dus Erwin er naartoe. Papieren laten zien en al die toestand. De volgende dag moesten ze opnieuw naar het politieburo om overige zaken te regelen. We krijgen minimaal een boete van 600 reais voor Erwin sr omdat hij verantwoordelijk is voor Erwin jr, en nog een van 600 reais omdat Erwin jr op de motor reed terwijl hij nog geen 18 is. Daarbij komt dat Erwin sr voor de rechter moet verschijnen in oktober en uitleg moet geven. Erwin jr ook maar later. Het zou kunnen dan ze taakwerk krijgen, vuilnis oprapen langs de weg of dit kun je mogelijk weer afkopen met voedselpakketten te kopen. Wie weet moet Erwin jr lessen gaan volgen, opvoedkundig. Dat is allemaal nog wat onduidelijk. We moeten het maar afwachten. De scooter staat nu geregisteerd dus is het heel onverstandig om Erwin jr er nog meer te laten rijden. Dat gebeurd dus ook niet meer. Nu ben ik weer taxi...........
Daarbij komt dat hij ook nu elke avond naar de Master (school) gaat in Ponta Grossa om zich verder voor te bereiden op de vestibulars. Dus heen om 17.30uur en ophalen om 23.30 uur.

Leuk nieuws is er ook hoor. Het huisje is klaar. Tenminste het was al voor de helft klaar, vorig jaar maar nu is het tweede gedeelte ook af. Er zijn drie slaapkamers bijgekomen. Het was deze keer wel wat minder prettig samenwerken met de metselaars als de vorige keer. De vorige metselaar zou ook dit maken en is er ook aan begonnen. Maar hij begon op maandag en woensdag lag hij in het ziekenhuis en vrijdagavond is hij overleden. Zijn zoon heeft het toen overgenomen maar is niet zo goed in zijn werk als zijn vader en dat werkte nog al wat frustraties hier en daar. Erwin en ik keken uit naar de dag dat ze klaar waren en weggingen. Samen met de kinderen heb ik het meeste al geverfd. Ik moet nog wel dingen afverfen maar dat komt wel in orde. Het huisje zal op tijd klaar zijn voor december als mijn ouders en zusjes komen met hun kinderen. We kijken er al naar uit maar ik moet nog wel eerst wat dingen doen hoor.

Dat was het nieuws voor nu.
Tot ziens of tot mails iedereen,

Hallo allemaal,

Het is geleden, nou niet even maar een hele tijd. Vorig jaar in december zijn mijn ouders hier naartoe gekomen en net als de vorige keer had mijn vader een heel mooi reisverslag gemaakt. Deze wil ik ook graag hier op het blog zetten maar ik krijg het niet voor elkaar. Helaas want het was een mooi verslag met foto~s en al kant en klaar voor mij om zo het aan iedereen te laten lezen. Ik krijg het niet maar wie weet kan iemand mij een tip geven. Ze bleven deze keer wat langer dan de vorige keer. We hadden nu voor hun het huisje laten verbouwen. Het was dus niet meer de oude melkstal die we toen hadden geverfd en hier en daar wat opgeknapt, nee de metselaars hadden er nu een echt huisje van gemaakt. Nieuwe ramen, nieuwe deuren, een nieuw keukenblok, een ingang naar de badkamer en keuken vanuit het huisje zodat ze niet meer via buiten hier naartoe hoefden. Alles opnieuw geverfd en gelakt. Prachtig was het geworden en een complete verrassing voor mijn ouders. Ik heb namelijk helemaal niets tegen ze gezegd. Toen we hier in het donker aankwamen zagen ze wel dat er een deur weg was en ineens zagen ze het bordje Chateau Tainha. Kleineverwijzing naar de camping waar ze altijd heen gaan in Frankrijk, alleen geen Chigy maar Tainha. De naam van de buurt hier. Ze vonden het erg mooi en waren dus aangenaamd verrast. Nu hadden we 1 kamer klaar gemaakt voor slaapkamer en de ander was het naaiatelier voor mijn moeder geworden. Zij had namelijk een naaimachine meegenomen. Later in het jaar komen de metselaars opnieuw om het aangrensende gedeelte om te bouwen tot drie slaapkamers. Maar voor nu was het prima. De volgende dag was het natuurlijk uitpakken geblazen van al die koffers vol met spullen. Dit jaar mochten ze minder per persoon meenemen maar ze hadden weer voldoende mee hoor. Koekjes, pindakaas, sokken, gereedschap, noem maar op. Een kleine Albert Heijn en HEMA zeg maar. Heel gewoon voor degene die hier elke dag naar toe kunnen en dit mogelijk niet begrijpen. Maarje mist pas iets als je het niet meer hebt. Het zijn geen levensnoodzakelijk spullen natuurlijk. Volgens enkele hier is dat niet waar, hahaha. Ook deze vakantie was mijn vader chef grasmaaier en deed dat met volle inzet. Soms dacht ik het gras te horen roepen, kijk uit daar komt die alweer met die machine!!!!!!! Mijn moeder zat deze keer in druk in het stof, stof voor het maken en vermaken van gordijnen. Ook kwamen ze naar haartoe met allerlei herstel werk van kleding. Vervelen is hier niet bij. We zijn ook weg, een paar dagen naar het stand van Guaratuba. heel leuk was dit. Helaas kon Erwin niet meer. Wij melken nog steeds zelf en dus betekent dat dat er altijd een van ons hier moet blijven. Niet altijd even leuk. Het was een heel fijn verblij weer en we weten nu al dat zij opnieuw in december zullen komen maar dan samen met mijn zusjes en hun kinderen. Een drukke maar gezellige boel. Ik zal later proberen nog wat fotos erbij te zoeken maar onze computer is weggeweest voro reparaties en ik ben een en ander kwijt geraakt. De groetjes aan iedereen. O ja binnenkort komt er weer familie deze kant op. Op 14 april komt Erwin zijn zus Louise en haar gezin hier naartoe. Zij zal haar verjaardag, 17 april, dus dit jaar in Brazilie vieren

Hallo allemaal,